Pobyt na oddziale intensywnej terapii...

Trafiłam tam późniejszym wieczorem.Niestety moja mama nie mogła zostać w nocy ze mną.Na szczęście był bardzo miły lekarz,który mnie uspokoił,dlatego też pierwsza noc była spokojna.Kolejne noce były o wiele gorsze.
Na tym oddziale jest tak,że na pacjenta przypada jedna dyżurna pielęgniarka.Leżąc nie byłam w stanie sobie czegoś sama wziąć ,a że za bardzo nie mówiłam,nie miałam możliwości zawołania kogoś w razie gdyby coś było nie tak.Jednak całodobowo miałam na przedramieniu opaskę do mierzenia ciśnienia oraz gumową obrączkę na palcu do mierzenia pulsu.Lekarz powiedział,że gdybym czegoś potrzebowała wystarczy,że zdejmę to z palca i pielęgniarka powinna się po chwili pojawić.Wierzyłam w to do kolejnego wieczoru.Jak pisałam w historii miałam tam niewydolność oddechową ,więc praktycznie cały czas miałam maskę tlenową na twarzy.No i w nocy napadł mnie kaszel.Nie wiedziałam jak zdjąć tą maskę ,a czułam ,że się duszę.Zdjęłam więc to z palca i czekam.No niestety się nie doczekałam.Na szczęście sobie sama poradziłam.
Kolejna próba zawołania pielęgniarki jeszcze lepsza.Owszem przyszła,ale jeszcze mnie opieprzyła,że panikuję ,i że nie śpię.Ale jak mam spać,kiedy nie mogę oddychać?
Szczerze?Byłam ,jestem i będę zażenowana pracą niektórych pielęgniarek.Przecież są po to ,żeby przyjść w razie pomocy,a nie po to ,żeby się lenić w dyżurce pielęgniarskiej.
Cieszę się ,że byłam tam tylko 5 dni ,a grzybicze zapalenie płuc przeszło mi szybko.Średnio dzieci na to chorują z 8 tygodni ,a u mnie to trwało dużo krócej.