Przez 2 tygodnie Ola brała"jakieś'kroplówki.Pewnie standardowe leczenie chemią.Byłam "zielona" w tym momencie.Matki,które były tam z dziećmi od kilku miesięcy sypały jak z rękawa nazwami chemii,leków i nie wiem czym jeszcze.Trudno mi było zapamiętać cokolwiek.To najpierw od nich dowiedziałam się,co to aplazja.Nie chciałam zapamiętać tych nazw.Nie było mi to potrzebne.Z biegiem czasu i ja się nauczyłam.Od matek,z internetu,od lekarzy.Oli szybciej wchodziły te nazwy do głowy,ja je przekręcałam:-)
Dr Grażyńska opisała Oli jak będzie wyglądać po sterydach,że dostanie"byczego karczku",przytyje,itp.Ola przytyła 4 kg ale bez "karku".Po 15stu dniach zrobiono punkcję szpiku żeby sprawdzić jak zareagował na chemię.Nie zareagował książkowo.Powinno być 5%  blastów ,a Ola miała 51%.Wg mnie reakcja była tylko nie taka jak w książce.Ola ze średniego ryzyka wskoczyła wyżej i takie też zaczęło się leczenie.Mocniejsza chemia.Powaliło ją.Sterydy i chemia.Zaczęły się bóle potworne pleców,leki przeciwbólowe,insulina.Ola po niecałych 3 tygodniach przestała chodzić.Nikt mnie w tym momencie nie uświadomił,że to po sterydach.Leżałyśmy na sali dwuosobowej.Nastolatka,której trzeba podać basen przy kimś bez możliwości odgrodzenia przeżywa dramat.Ola płakała z upokorzenia.Po kilku dniach odkryłam parawan.Co z tego?Sama świadomość tego,że ktoś leży obok z matką dobija.Przecież nie byłyśmy w hotelu i nie miałam prawa nikogo wyprosić z sali.
Na szczęście albo nieszczęście trafiłyśmy na OWN,oddział wzmożonego nadzoru.W porównaniu z oddziałem IV raj na Ziemi.Dopiero 17 marca udało nam się wyjść do domu na 3 dni.