Minęło ponad dwa miesiące...Właśnie wpadły mi w ręce czekoladki,które Ola dostała od wujka w tamtym roku na Mikołaja,nie zjadła wszystkich.
Kiedy zaczynałam pisać bloga we wrześniu starałam się nie pisać w jakim stanie jest Ola,ze względu na to,że Paweł i cała rodzina czytała i nie chciałam żeby martwili się.Z doświadczenia wiedziałam,że nie mogę panikować.Cały czas miałam nadzieję,że z tego wyjdzie,przecież wcześniej też było ciężko.
Zbliżają się święta,które Ola bardzo lubiła,nie ze względu na prezenty ale na to,że rodzina siedziała przy jednym stole i było zawsze wesoło.Wolałabym przespać ten okres teraz.
Staram się nie myśleć,co by teraz robiła i,co miałaby ochotę zjeść,pewnie sushi:-)
Za każdym razem jak patrzę na jej zdjęcie przypomina mi się moment jak ostatni raz ją głaskałam i tuliłam,i trzymałam za rękę.Żeby się nie bała...
Jak patrzę na niektórych ludzi i słyszę o ich problemach chętnie bym się z nimi zamieniła.Oddałabym wszystko żeby Ola była z nami.
Wiem,że dam radę.Muszę.
Jestem dumna z tego,że miałam taką wspaniałą córkę.I jestem dumna,że mam  takiego wspaniałego syna.
I jestem wdzięczna rodzinie i ludziom,którzy nas nie opuścili podczas choroby i teraz też są z nami.


http://fakty.lca.pl/najpopularniejszy,43144,_Ostatnia_droga_Oli_w_wykonaniu_LPGK_.html 
To jest link do artykułu jaki się ukazał na legnickim portalu.I nie chodziło mi o "popularność"jak twierdzą niektórzy.