Jutro pierwszy...

To już 7 miesięcy jak nie ma Oli.Dalej nie umiem pogodzić się z tym.Dziś jakiś dziwny dzień.Cały czas mam łzy w oczach.
Kiedy rano szłam do pracy,przy sklepie stała starsza Pani,sprzedawała kwiaty,a wśród nich konwalie.Ola kochała konwalie...Dziś próbowałam odgonić od siebie myśli ale same wracały do mojej głowy.Szłam przez park i znów wspomnienia,rok temu spacer z Olą,najpierw na wózku potem o własnych siłach,sama.Pamiętam,że poszłyśmy odebrać jej okulary od optyka i Ola chciała wracać przez park,a potem będąc w parku nie chciała wracać do domu bo była piękna,słoneczna pogoda,jak dziś...Zrobiłam jej zdjęcie.
Żałoba,nie lubię tego słowa,to stan okrutny.Kiedy zmarł mój tato 16lat temu,byłam z Olą w ciąży.Potrafiłam
modlić się za niego,przyśnił mi się raz,uśmiechnięty...poczułam ulgę.Teraz nie potrafię.Próbowałam,nie umiem.
Wiem,że Ola nie chciałaby żebym płakała,ale nie umiem.
Pocieszam wszystkich wokoło ale sama siebie nie potrafię.
Wspomnienia pobytu w szpitalu,akcje reanimacyjne,powikłania.Tego nie da się opisać.Nie pisałam o wielu rzeczach,przeżycia opisane tu to kropla w morzu tego,co działo się tam.Z jednej strony to ,a z drugiej to,że byłam z Olą praktycznie 24h na dobę,przez 9 miesięcy,tyle ile trwa ciąża...
Niech nikt mi nie mówi,że tak miało być.Tak nie miało być...
Walizka dalej stoi tam,gdzie stała.Człowiek żyje,stara się żyć,ale to nie jest normalne życie i nigdy takie nie będzie...