Hmm...

Kiedyś wydawało mi się,że wiem o sobie wszystko,i że nic mnie w życiu nie zaskoczy.Nawet nie wiecie jak bardzo się pomyliłam.Zmieniłam się,a kiedyś wyśmiałabym kogoś,gdyby mi powiedział,że taka będę.Choroba dała mi na prawdę dużo do myślenia.Stałam się pewniejsza siebie i bardziej otwarta na to co oferuje mi świat.Wtedy ,gdy moje życie stało się zagrożone ,zaczęłam mieć większą ochotę żyć i robić rzeczy,na które nigdy bym się nie zdobyła.Można powiedzieć ,że pierwszy raz zaczęłam myśleć o tym co mnie zadowoli i jakby się nad tym głębiej zastanowić,to w życiu trzeba być trochę egoistą.Bynajmniej trzeba mieć na uwadze też swoje potrzeby,a nie tylko innych.U mnie się to sprawdziło i sprawiło ,że łatwiej wszystko płynie.To nawet mi pomaga w szpitalu ,kiedy nie mam co robić,bo wtedy planuję co zrobię jak wyzdrowieję.Im więcej myślę o swoich marzeniach i planach tym bardziej jestem uśmiechnięta.Może to głupio brzmi ,ale samo planowanie tego wszystkiego daje mi satysfakcję.Szczęściem jest,że w ogóle mogę planować.

Kiedyś byłam niby optymistką.Tak na serio to chyba teraz jeszcze pozytywniej patrzę na świat.Kto by pomyślał ,że deszcz,burza,krzesło czy biurko może sprawić nieopanowaną radość?Po trzech miesiącach bez przerwy w szpitalu jak wróciłam do domu miałam ochotę przytulić wszystkie rzeczy ,które w nim były.Sama się zdziwiłam ,że można było się stęsknić za takimi rzeczami.

A jak spadł deszcz to byłam wniebowzięta.Zawsze lubiłam deszcz,ale teraz za każdym razem kiedy pada to zacieszam się do okna jak głupia.

Możliwe ,że czytając to niektórzy pomyślą sobie,że muszę być nieźle stuknięta.Ale po tym wszystkim co mnie do tej pory spotkało ,chyba każdy na moim miejscu czuł by podobnie.

Jak ktoś mnie odwiedza w domu to niemalże cały czas się uśmiecham.Jestem szczęśliwa,że mogę porozmawiać z kimś po tak długim czasie.To mi pozwala powoli wracać do normalności.

Ta choroba też chyba wpłynęła na moje najbliższe otoczenie.Wiele osób zaczęło też inaczej myśleć-lepiej.

W sumie choroba po za tym ,że zaszkodziła mi na zdrowie to psychicznie mnie wzmocniła i podbudowała.Ja chcę wykorzystać tą chorobę jak najlepiej i mam nadzieję ,że może kiedyś komuś pomogę.